Os
manantiales sécanse,
ós robres cáenlle as follas;
pero a túa ialma é plena primadera;
non veu máis que unha aurora.
E en vano oies do
mundo,
en vano oies da vida...
N`apagará a túa sede o que outros beben
nas auguas maldecidas.
Mais cando chegue a tarde do
teu día
e chegue o teu outono,
ven hastra a
miña tomba paseniño,
e deposita nela os teus remorsos.
Rosalía
de Castro.
