CAFÉ
OS DOUS camareiros d’o espello
esmaltan o ar
pol-as bandas.
Bañamos n-a sua auga de xabón
o suor d’as mañáns infladas
o
vapor que pita ámoras
trai
unha fríxida
rafega
trasmeridián
O
pianista matina resolver
o rompecabezas d’un tango jazzband
o
sonroxo d’un aplauso dormido
desculpas-se chamando ó camareiro.
ESCOITEI
voces novas
de par d’o meu sono
e
arrecadein-as ó despertar.
Os
meus xionllos cegos
adeprenderon unha oración
Os
reloxes sin senso
cordializaron o seu ritmo
Botei
a miña voz esquencida
n-os
brazos abertos d’o alén
Pol-os camiños desfechados
atopei o retorno
Mais
non retornóu ningúen
Manuel Antonio
